4 April 2019 | 
Author 
Πολλές φορές αναρωτιούνται οι φίλαθλοι μιας ομάδας ποια τύχη θα είχε κυρίως το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο αν δεν υπήρχαν εκείνοι οι παράγοντες οι οποίοι έπρεπε να «ματώσουν» προκειμένου η ομάδα τους να μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά στις απαιτήσεις μιας χρονιάς για να βγάλει σε πέρας τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις για να πετύχει στον στόχο.
Πολλές φορές τον δύσκολο δρόμο αυτόν είναι υποχρεωμένο να τον διαβεί μόνο ένα άτομο λόγω της έλλειψης άλλων αλλά όταν υπάρχει μία ομάδα ατόμων όπως ισχύει και για την περίπτωση του Α.Ο.Κ. τότε τα πράγματα είναι λίγο πιο διαφορετικά. Στην περίπτωση της ομάδας της Καβάλας ισχύει ακριβώς αυτό το πράγμα αφού το οικονομικό βάρος είναι υποχρεωμένα και το σηκώνουν 3,4 ή 5 άτομα και τα οποία επειδή το θέλουν «τραβάνε όλο το κουπί». Πρόκειται για μία κατάσταση η οποία είναι ένας καθημερινός μαραθώνιος, βέβαια για μια ολόκληρη ποδοσφαιρική περίοδο , είναι ένας αγώνας αδιάκοπος ο οποίος στο τέλος, τις περισσότερες φορές οδηγεί σε αδιέξοδο, «εισπράττοντας» πίκρες και λύπες και όχι χαρές. Πρόκειται για ανθρώπους-πετυχημένους επαγγελματίες οι οποίοι στερούν από τις δουλειές τους, τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες, τις ίδιες τις οικογένειες τους και από τα παιδιά του όχι μόνο σεβαστά χρηματικά ποσά, όχι μόνο τον ελεύθερο τους χρόνο αλλά κυρίως την οικογενειακή γαλήνη και ηρεμία χαρακτηριστικά τα οποία αρκετές φορές μετατρέπονται σε εφιάλτη. Το καθημερινό άγχος και η αγωνία τα οποία πολλές φορές δεν οδηγούν πουθενά από ένα κακό αποτέλεσμα της Κυριακής δεν «πληρώνεται» με τίποτε. Μία ολόκληρη χρονιά είσαι υποχρεωμένος να βάζεις το χέρι στην τσέπη και μάλιστα αρκετά βαθιά, είσαι κάποιες φορές υποχρεωμένος να τα ακούς και από την κερκίδα αλλά το βασικότερο είναι ότι αυτό που κάνεις δεν είσαι υποχρεωμένος να το κάνεις. Στην περίπτωση της σημερινής διοίκησης του Α.Ο.Κ. και των μελών της διοικούσας επιτροπής του ποδοσφαιρικού τμήματος, που λειτουργούν σαν μία «οικογένεια» τα πράγματα δείχνουν να είναι πιο ομαλοποιημένα και κυρίως δείχνουν να έχουν πάρει ένα δρόμο σωστό, τον δρόμο της δικαίωσης των προσδοκιών. Πρόκειται για ένα δρόμο ο οποίος όλη τη ποδοσφαιρική χρονιά που διανύουμε σε καμία περίπτωση δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά αντίθετα είναι στρωμένος με αντίξοες συνθήκες, με δυσκολίες , με προβλήματα , με αγκάθια, με πολλές πίκρες αλλά λίγες χαρές. Βέβαια εκείνο το οποίο πρέπει να υπογραμμιστεί είναι το γεγονός ότι η σημερινή διοίκηση του Α.Ο.Κ. αισθάνεται προς το παρόν δικαιωμένη για τις επίπονες προσπάθειες που έχει καταβάλει, αισθάνεται υπερήφανη για την επιλογή του Παύλου Δερμιτζάκη, για το «τιμόνι» της ομάδας, για τους ποδοσφαιριστές που ανήκουν στο δυναμικό του Α.Ο.Κ., κυρίως όμως αισθάνεται πολύ υπερήφανη για τον φίλαθλο κόσμο ο οποίος από την αρχή της περιόδου μέχρι και τώρα είναι διαρκώς δίπλα του. Βέβαια για όλους αυτούς και η ίδια η Καβάλα, η ίδια φίλαθλη κοινή γνώμη θα πρέπει να αισθάνονται πολύ δικαιωμένοι και με την ανάλογη σοβαρότητα που υπήρχε μέχρι σήμερα και θα πρέπει να συνεχιστεί και στις δύο τελευταίες αγωνιστικές, ο Α.Ο.Κ. στο τέλος να πανηγυρίσει την πολυπόθητη άνοσο η οποία θα δικαιώσει ένα διαρκή αγώνα από ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά την ομάδα και οι οποίοι θέλουν να την βλέπουν να πηγαίνει μόνο μπροστά.
