21 September 2017 | 
Author 
Tην αποχώρησή της από τον Σκακιστικό Όμιλο Καβάλας έκανε γνωστή με επιστολή της η GM Άννα Μαρία Μπότσαρη. Μάλιστα θα πρέπει να τονίσουμε ότι τα όσα συνέβησαν το τελευταίο χρονικό διάστημα από κάκοια μέλη του ΣΟ Καβάλας σε βάρος της ίδιας αλλά και του αδελφού της, προπονητή στο σκάκι, Γιάννη Μπότσαρη, την ενόχλησαν και την οδήγησαν να πάρει την συγκεκριμένη απόφαση.
Έτσι λοιπόν μετά από 33 ολόκληρα χρόνια στον ΣΟ Καβάλας, η Άννα Μαρία» αποχωρεί σημειώνοντας χαρακτηριστικά η ίδια στην επιστολή της, ότι: “Όμως, κανένας προφήτης στον τόπο του”.
Αναλυτικά επιστολή της Άννας Μαρίας Μπόταρη, που φέρει τον τίτλο «Η ελεύθερη πτώση ενός γίγαντα» αναφέρει τα εξής:
-«Πάντα έλεγα και λέω αυτό που πιστεύω βαθιά –το ένα για το οποίο είμαι σίγουρη μετά από 45 χρόνια ζωής και 33 πρωταθλητισμού- πρέπει να ξέρεις πότε να φεύγεις. Όταν ο κύκλος της προσφοράς σου κλείνει, αρχίζει ένας άλλος αντίστροφος που αν δεν τον σταματήσεις καταστρέφει αμείλικτα ό,τι με θυσίες έκτισες μια ζωή. Και είναι κρίμα.
Η ιστορία λέει, πριν από περίπου 34 χρόνια ιδρύθηκε ένα σκακιστικό τμήμα στην Στέγη Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών και έμελε να γίνει ένα παγκόσμιο φαινόμενο- ένα φυτώριο πρωταθλητών Ελλάδας και κόσμου, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Φυσικά κάτι τέτοιο δε συνέβη τυχαία. Ήταν το όραμα του (μη σκακιστή!) προέδρου των πολιτιστικών της πόλης. Ενός ανθρώπου βαθιά καλλιεργημένου, που είδε την μαγεία και την προσφορά του αθλήματος, μέσα από δύο παιδιά «φαινόμενα», όπως έγραφαν οι τότε σκακιστικές στήλες των μεγάλων εφημερίδων για τα αδέρφια Μπότσαρη, που μόλις είχαν γίνει μέλη του ΣΦΓΤ Καβάλας.
Τον πρώτο χρόνο της σκακιστικής μας ζωής, εγώ ήμουν ήδη πρωταθλήτρια νεανίδων κάτω των 20 (δεν υπήρχαν τότε οι σημερινές κατηγορίες ηλικιών) και ο δεκάχρονος Χαρούλης 7ος στους νέους κάτω των 20! Επόμενη χρονιά και πρωταθλήτρια γυναικών, συμμετοχή στην Εθνική ομάδα, στα 16 διεθνής μετρ γυναικών και τρίτη στον κόσμο κάτω των 16, τέταρτο ολυμπιακό ατομικό μετάλλιο, έκτο ομαδικό. Η Ελλάδα μπαίνει στον παγκόσμιο χάρτη του γυναικείου σκακιού. Χρυσή ατομική επίδοση σε πανευρωπαϊκό Εθνικών, άπειρα χρυσά βαλκανικά, προκρίσεις σε ιντερζονάλ, γκραντ μετρ γυναικών στα 19. Διπλή χρυσή Βαλκανιονίκης, να κλαίω στην απονομή στα χέρια σου Βασίλη, μέσα στην διοργανώτρια πόλη μου.
Η ιστορία συνεχίζεται. Η Καβάλα αποκτά σκακιστική υπόσταση. Πρώτη σκακιέρα ο ανήλικος Χαρούλης, ανεβαίνουμε τις κατηγορίες μέχρι την Α’ Εθνική. Αρχηγός ομάδας και «σημαία» εγώ. Στην αρχή κοριτσάκι, μετά κοπέλα, μετά γυναίκα. Η καλύτερη Ελληνίδα σκακίστρια.
Ήρθε και ο μικρούλης και γίνανε τρεις οι Μποτσαραίοι. Αυτός όχι αγωνιστικά αλλά ψημένος μέσα στα ασπρόμαυρα από μωρό και στα ατέλειωτα χιλιόμετρα Αθήνα-Καβάλα-Αθήνα, κάθε σαββατοκύριακο για χρόνια, μέχρι να ανεβούμε Α’ Εθνική, με έξοδα της οικογένειας.
Γερές οι πλάτες μας Βασίλη, πάτησες, έγινες γερός, ακλόνητος έκανες το όραμα πραγματικότητα. Τα έδωσες όλα απλόχερα κι εσύ. Έφτιαξες τον γίγαντα. Τον αγκάλιασα κι εγώ και σου είπα –όσο θα είσαι εσύ θα μείνω μαζί σου εδώ. Σημαία. Όνομα. Προσφορά.
Μετράμε 33 χρόνια μαζί. Δεν έφυγα ποτέ κι ας μου πετούσαν οι άλλοι σύλλογοι λευκές επιταγές να γράψω νούμερο και να πάρω μεταγραφή. Κι ας μου δίναν τα τριπλάσια σε εποχές που δεν είχα να φάω. Η σημαία σταθερή. Τα ιερά και τα όσια Βασίλη. Και ήμουν τόσο μα τόσο περήφανη γι αυτό. Πήραμε πρωταθλήματα, κύπελλα. Βγάλαμε πρωταθλητές Ελλάδας. Παγκόσμιους. Την Σταυρούλα. Εσύ πάντα το εκτελεστικό. Εγώ πάντα το μέσον. Το γιατί. Το τυχερό να δέσουνε μαζί δύο απίστευτες πορείες ζωής. Έγινες μπαμπάς μου. Κι ας έμενα Αθήνα, πάντα στην Καβάλα το σπίτι μου. Ο σύλλογός μου. Το καμάρι μου. Το δάκρυ μου. Το άγχος μου. Η ιστορία μου. Η ζωή μου.
Όμως, κανένας προφήτης στον τόπο του. Πολλές φορές υπήρξα στόχος κακόβουλων, το ψηλό δέντρο χτυπάει ο κεραυνός. Τον τελευταίο χρόνο σε παρακολουθώ να χάνεις τον έλεγχο. Να μην ακούς που σου φωνάζω. Να παρακολουθώ από μακριά εκείνους που γίναν Χαλίφηδες στην θέση του Χαλίφη, να ρωτάνε δημόσια τι έχω προσφέρει εγώ στον σύλλογο. Να νομίζουν πως μπορεί το τίποτα και το πουθενά να συγκριθεί με το μεγαλείο της ιστορίας μας. Να φτάνουν στο έσχατο σημείο αχαριστίας και μικροπρέπειας στην προσπάθειά τους να βλάψουν τον αδερφό μου. Να στέλνουν επιστολές με την σφραγίδα του συλλόγου μου εναντίον του για δικά τους συμφέροντα. Πόσο τυχερός που σου έμεινε εκεί ένας Μπότσαρης. Πόσο τυχερός που ήταν ο καλύτερος από τους τρεις μας. Πόσο κρίμα που πέσαν κάποιοι τόσο χαμηλά και δεν τους σταμάτησες…
Και φτάνουμε στο δεύτερο για το οποίο είμαι σίγουρη μετά από 33 χρόνια στην κορυφή. Τι είναι προπονητής. Θα στο πω για να το ξέρεις. Προπονητής είναι αυτός που δεν κοιμάται το βράδυ όταν παίζεις το επόμενο πρωί. Αυτός που εξελίσσεται στην δικιά του ζωή για να μπορεί να σου μάθει εσένα περισσότερα. Αυτός που σε κάνει να αγαπήσεις το άθλημα και να νιώθεις μαζί του την ασφάλεια του γονιού. Αυτός που σε ξέρει από την πρώτη μέρα με το μικρό σου όνομα κι ας έχει άλλα διακόσια παιδιά να θυμάται. Αυτός που περνάνε είκοσι χρόνια και τον λατρεύεις ακόμα και χαμογελάς όταν τον θυμάσαι. Αυτός που δεν κάνει μπειμπι σιτινγκ και αρπαχτή και δεν σε βλέπει μόνο σαν χρήμα. Έχω περάσει από τα χέρια πολλών καλών και κακών προπονητών. Θα σου πω ένα μυστικό. Ο αδερφός μου, σ’ αυτό που κάνει, τους ξεπερνάει όλους.
Βασίλη πατήθηκε το κουμπί, άρχισε το μέτρημα. Ο γίγαντας παραπατάει. Έπρεπε να κάνεις καλύτερες κινήσεις. Έπρεπε να προστατεύσεις το σπίτι μας. Μπορεί να κουράστηκες. Μπορεί να μην κατάλαβες. Μπορεί και να με πρόδωσες. Η ιστορία γράφει ακόμα και θα δείξει. Εγώ θα φύγω επειδή έχω αξιοπρέπεια. Έχω μεγαλείο. Έχω ομορφιά. Επειδή ντρέπομαι για λογαριασμό εκείνων που είπαν πολλά και μετά λούφαξαν μη κάνοντας τίποτα. Που άφησαν τον σύλλογο σε ανάξια χέρια. Λυπάμαι για μένα και για σένα. Λυπάμαι για το κατάντημα του γίγαντα. Ενός γίγαντα σε ελεύθερη πτώση»
Άννα Μαρία Μπότσαρη
